Meksykańska tortilla

Są takie miejsca, w które zawsze wybieram się z przyjemnością. Należą do nich pokazy filmowe organizowane co miesiąc pod szyldem Etiuda&Anima w studenckim Klubie Gwarek. Przyciąga mnie ten niezwykły dar tworzenia fantastycznej atmosfery. Niszowe kino zaskakuje za każdym razem, zaś wybór prezentowanych obrazów świadczy o poczuciu smaku festiwalowych decydentów.

W poniedziałek, 28 kwietnia br., wybraliśmy się z Maćkiem na przegląd produkcji rodem z Meksyku, zebranych pod wspólnym tytułem "Meksykańska tortilla". Szkoła Centro de Capacitación Cinematográfica założona została w 1975 r., a jej absolwenci zdobyli wiele prestiżowych nagród. Obejrzeliśmy sześć filmów:

EL OJO EN LA NUCA / OKO NA KARKU / THE EYE IN THE NAPE, reż. Ricardo Plá, Meksyk, Urugwaj 2000, 25’.
VER LLOVER / W DESZCZU / WATCHING IT RAIN, reż. Elisa Miller, Meksyk 2006, 13’.
LAS OVEJAS PUEDEN PASTAR SEGURAS / OWCE MOGĄ PAŚĆ SIĘ BEZPIECZNIE / SHEEP CAN GRAZE SAFE, reż. Néstor Sampieri, Meksyk 2009, 11’.
DORSAL, reż. Pablo Delgado Sánchez, Meksyk 2010, 22’.
AMANECER / BRZASK / DAYBREAK, reż. Erick García, Meksyk 2010, 21’.
LOS NUEVE INFIERNOS / DZIEWIĘĆ PIEKIEŁ / NINE HELLS, reż. Abril Schmucler, Meksyk 2011, 25’.

Wspólnym mianownikiem wszystkich tych etiud był smutek. Zdecydowanie wolę bardziej optymistyczne zakończenia i chętnie wprowadziłabym poprawki w finale tych scenariuszy. Najwięcej nadziei pozostawiono w filmie "Owce mogą paść się bezpiecznie", opowieści o kobiecie, która utraciła pracę w wyniku kryzysu. Rozstanie pary nastolatków, balansujących między przyjaźnią a miłością "W deszczu", również pozostawia furtkę wiary, że w przyszłości jeszcze się spotkają. "Oko na karku" niemal zmierzało do szczęśliwego zakończenia, ale żądza zemsty bywa silniejsza od miłości i umiejętności przebaczania, więc łzę uroniłam nad tragicznym losem głównego bohatera. Znakomicie zestawiono ulotność tańca oraz kruchość ludzkiego życia w produkcji zatytułowanej "Dorsal". "Brzask" pokazuje niepotrzebną i brutalną śmierć przypadkowego, niewinnego przechodnia dla zaspokojenia potrzeby adrenaliny u zblazowanych bananowych bezmózgowców. Dziewięć różnych scenerii, zebranych w formie poetyckiej opowieści pod tytułem "Dziewięć piekieł", przyrównuje codzienne skupiska ludzkie, miejsca zwyczajne i ogólnodostępne, takie jak choćby miejskie targowisko, do królestwa szatana, aby wydobyć z nich niewidoczne dla tłumu cierpienia poszczególnych jednostek.