Czarny kot przynosi szczęście

W starożytnym Egipcie dopatrywano się w kotach cech boskich. Bogini Bastet, patronka miłości, radości, tańca, domowego ogniska i płodności, przedstawiana była właśnie jako kot lub jako kobieta z głową kota. Podobnie w starożytnej Grecji wierzono, że Artemida, bogini łowów, zwierząt, lasów, gór i roślinności, zwykła regularnie odwiedzać śmiertelników przybierając postać wdzięcznej kotki. Nordycka bogini Freya, bóstwo wegetacji, miłości, płodności i magii, przybywała do Midgardu, czyli do krainy ludzi, powozem zaprzężonym w uskrzydlone koty.

W czasach chrystianizacji pogańskim boginiom przypisano rozwiązłość, wzbudzanie zgubnej namiętności oraz paranie się czarami. W 1484 roku papież Innocenty VIII wydał bullę "Summis desiderantes", nakazującą pomoc inkwizycji w ściganiu podejrzanych o rzucanie uroków oraz karanie ich śmiercią, a dwa lata później ukazał się "Młot na czarownice", zawierający szczegółowe dyrektywy w walce ze służebnicami szatana. Przy okazji oberwało się też niewinnym kociakom. Krucjaty i polowania na czarownice rozpowszechniały bowiem wizerunek typowej wiedźmy i jej nieodłączne atrybuty: miotła jako środek transportu, kocioł do warzenia magicznych mikstur oraz czarne kocisko o oczach w kolorze onyksu.

Utrwalił się krzywdzący zabobon, że czarny kot, który przebiegnie nam drogę, przynosi pecha. Nic bardziej mylnego. Każdego dnia moje ścieżki przecinane są przez Napoleona, a wciąż tkam pajęczynę szczęścia. Często też korzystam z pomocy mojego sierściucha w leczeniu moich dolegliwości. Koty wydzielają specyficzne pole energetyczne, które transformuje złą energii w pozytywną. Układają się na człowieku w miejscach zmienionych chorobowo i oczyszczają ciało emocjonalne ze zmian energetycznych. Przez ostatnie anomalie pogodowe Napoleon spał na mojej głowie, bo ćmiło mi w potylicy, jakbym siekierę tam miała wbitą. Narzekał co prawda, że leżenie na siekierze wielce niewygodne jest, ale dzielnie próbował ulżyć mi w cierpieniu.