Przepis na magiczną kawę

Październik to okres żniw dla koneserów niekonwencjonalnej kawy. Studia zjadły resztki mojego wolnego czasu, zatem będę się posiłkować ubiegłoroczną dokumentacją fotograficzną. W Krakowie dębów mamy pod dostatkiem, ale poziom zanieczyszczenia wyklucza, moim zdaniem, ich zdatność do spożycia. Pojechałyśmy z Olą na wioskę po zdrową żywność. 

Tubylcy popatrzyli na nas jak na przybyszów z kosmosu i popukali się w głowę, ale humorki nam dopisywały i zebrałyśmy dwa wiaderka. Żołędzie muszą być wyługowane w popiele z dębiny, więc dodatkowo przywiozłam trochę suchych gałązek.

Gałęzie spaliłam w grillu. Towarzystwo czarnego kota dodało szczypty magii, a ogień zerkał na mnie zdziwionymi oczami. Niesamowite zjawisko, zupełnie nie planowane. Gdybym sama nie zrobiła tego zdjęcia, podejrzewałabym fotomontaż.

Straszono nas, że większość żołędzi będzie trzeba odrzucić. Upodobał je sobie słonik żołędziowiec. W naszych zbiorach jedynie marginalna część okazała się zamieszkała przez te chrząszcze. Wieczorami, niczym koło gospodyń wiejskich, zasiadaliśmy z Olą i Robertem w garażu. Uzbrojeni w młotki oraz noże, snując rozmaite opowieści, obieraliśmy dębowe owoce z łupin.

Nasiona dębu zawierają szkodliwy dla ludzi barwnik - taninę. Usuwa się go w procesie ługowania. Do słoiczka wsypuje się łyżkę popiołu z dębiny, wrzuca obrane żołędzie i zalewa się wrzątkiem. Po 24 godzinach należy odlać zabarwioną na pomarańczowo wodę i opłukać. Czynność powtarza się co najmniej trzy razy.

Wyługowane i wysuszone żołędzie rozdrabnia się w maszynce do orzechów, a następnie mieli się w młynku do kawy. Na koniec sproszkowane żołędzie należy delikatnie uprażyć na suchej patelni, aż się lekko zarumienią. Prażenie dodaje karmelowego posmaku do kawy.