Rezydencja w Krasiczynie została wybudowana na przełomie XVI i XVII wieku przez ojca i syna, Stanisława oraz Marcina Krasickich. Budowla w kształcie czworoboku zorientowana została ścianami według stron świata. Prostokątny, rozległy dziedziniec otaczają od północy i wschodu skrzydła mieszkalne, zaś od południa i zachodu mury kurtynowe, zakończone piękną, ażurową attyką. Elewację pokrywają dekoracje sgraffitowe. Rysunki tworzone w tynku, przedstawiające popiersia cesarzy rzymskich, postacie polskich królów, katolickich świętych, przodków Krasickich i sceny myśliwskie, pokrywały aż 7000 m2 powierzchni. Historyczną architekturę zakłócały jednak ustawione wewnątrz rusztowania, krzątający się robotnicy i... traktor, więc skupiłam się bardziej na zewnętrznym widoku zamku.
Mocno zauważalne zapewne jest nasilenie mojej fascynacji wieżami. W narożach krasiczyńskiego zamku wybudowano cztery cylindryczne baszty: Boską z kopułą, Papieską z attyką w kształcie korony papieskiej, Królewską z 6 wieżyczkami oraz Szlachecką (zwaną też Rycerską). Nazwy te nawiązują do symboli odwiecznego porządku na świecie i oznaczają cztery szczeble w hierarchii władzy: Boga, Kościół, monarchię oraz szlachectwo. Piąta, kwadratowa, najwyższa wieża, zwana Zegarową, znajduje się przy dawnej bramie głównej pośrodku skrzydła zachodniego. Tędy, przez zwodzony, a później kamienny most, prowadziła droga z istniejącego niegdyś miasta.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz