Ukamienowanie

stoję 
na pogorzelisku

kiedyś rosła tutaj 

wiara w ludzi

ona 

ubiera żółtą koszulę zazdrości

na swoje niekształtne ciało

wybiera

najbrzydsze i najbrudniejsze słowa

z głębi rynsztoka
niczym balista

ciska 
nimi we mnie

z całą mocą

własnych frustracji i niespełnienia

on

ze służalczym uśmiechem uzależnienia

szuka

słów najbardziej fałszywych

oprawionych w tombak
jak marionetka

na niewidocznych nitkach aprobaty

w zgniłej zieleni jej oczu

trafia 
z zaskakującą celnością

w najczulsze punkty mojego istnienia

tłum
gromadzi się wokół nas
obserwuje
gęstnieje
zaczyna wrzeć
jak zahipnotyzowany
bezwolnie
kopiuje gesty

podnosi odłamki słów

i sypie w moją stronę
gradem niezrozumienia

umieram

na krwistoczerwonym dywanie

złej sławy
porażona dotykiem
toksycznego języka
przypadkowa
ofiara linczu
w imię
emocjonalnego niezrównoważenia

miłość
ukryta między wierszami
została sformatowana
jednym klawiszem manipulacji
nie można 
odzyskać danych

kto jest bez winy
niech pierwszy rzuci słowo