Kocie sprawy

Tytuł tego posta zaczerpnęłam z piosenki mojej najukochańszej kapeli "Buzu Squat". Niestety, zespół nazbyt szybko zniknął w niebycie i bardzo odczuwam niedosyt jego twórczości. Pozostała mi jedynie płyta, najważniejsza w mojej muzycznej kolekcji. Można też "Kocich spraw" posłuchać w serwisie youtoube.

Koty uwielbiam. Po moim domu biega sobie około 10 rozkosznych kilogramów sierści, oczywiście w podziale na dwie sztuki: Napoleon oraz Finlandia. W poprzednim wcieleniu zapewne sama byłam kotem, gdyż rozumiemy się znakomicie. No, może tylko kocie prezenty niezbyt trafione są. Jako wegetarianka nie lubuję się w mysich denatkach. Liczą się jednak dobre intencje i dowody miłości przyjmuję.

Napoleon trafił do nas jako maleństwo z chorobą sierocą. Panicznie bał się dźwięku silnika i panów w roboczych ubraniach. Nie sposób wyliczyć, ile uśmiechów na naszych twarzach wymalowała ta mała rozrabiaka. Z każdego przedmiotu potrafi zrobić zabawkę, a jako leżanki wybiera najbardziej abstrakcyjne miejsca. Jedynie kocie legowiska nigdy nie zyskały jego aprobaty, bo przecież spać powinno się na łóżku.

Finlandia zamieszkała u nas już jako kocię dorosłe. Ona też nie miała łatwej młodości. Przyzwyczajona do bycia słodkim pościelowym przytulaczkiem, nagle trafiła do nieogrzewanego garażu, a wszelkie próby wejścia na pokoje kończyły się kopniakiem. Do tej pory na łóżko wskakuje z pewną taką nieśmiałością i trzyma się blisko krawędzi. Uwielbiała spać w koszyku, dopóki nie wdarł się do niego Wypłosz, przechowywany u nas w ramach wakacyjnej przysługi. Do wirtuozerii doszła natomiast w budowaniu sobie domków z kartonów, a w ogrodzie codziennie rzeźbi swoją ulubioną deseczkę.

Lubię też koty obce. Z Jasperem spędziłam ostatniego Sylwestra i bawiliśmy się wyśmienicie. Smuteczki jednak mnie ogarniają, kiedy widzę kociaki opuszczone, zaniedbane, okaleczone, niekochane. Chciałabym móc je wszystkie przygarnąć, ale mam tylko dwie łapki do głaskania. Szkoda, że w tym okrutnym świecie brakuje troski, poszanowania i ciepłych uczuć dla braci mniejszych.

I na koniec nie mogłam powstrzymać się od dokonania rozboju na moim koledze. Poniżej dwie genialne fotografie, których autorem jest Marcin Huet. Zły pies podbił moje serce, a ta parka kociaków ukrytych w trawie do złudzenia przypomina moich domowników.

Do kocich wynurzeń nakłoniła mnie Maskotka, organizując koci konkurs na swoim blogu http://maskotkaipieska.blogspot.de, w którym do udziału zapraszam.