Tęsknota za wiosną

Ostatnie krople słońca skapują z nieba. Błękit szarzeje. Powietrze gęstnieje i wypełnia się smogiem urzędniczej nieudolności. Bezmyślnie zalewają betonem ostatnie płaty zielonych płuc miasta. Spacerowe aleje znikają bezpowrotnie pod asfaltem pozornej nowoczesności i pokrywają się kolejnymi warstwami samochodowych spalin. Sezon grzewczy atakuje dioksynami. Ósma pozycja w rankingu najbardziej zanieczyszczonych miast świata nie jest powodem do dumy, ale Magistrat wciąż kpi sobie z mieszkańców i błędnymi decyzjami eskaluje problem. Jesień i zima pogrążają Kraków w mroku.

Tęsknię za witalizującą energią wiosny, trelami ptasich koncertów, feerią kwiatowych barw, upojnym zapachem perfum ukrytych w pąkach, trzepotem skrzydeł motyli. Moja namiastka najpiękniejszej pory roku wykonana została z plastiku z czekoladowego okienka i pomalowana markerami permanentnymi.