Finlandia

Smutek mnie ogarnął tak wielki, że aż nieopisywalny, przytłaczający, bolesny. Umarła moja kotka, która przez wiele lat wypełniała radością mój dom. Znalazłam ją w ogródku, koło jej ukochanej deseczki, każdego dnia z czułością rzeźbionej pazurkami. Zgasła tak niespodziewanie, jakby zła czarownica zamieniła ją w kamień.

Miała na imię Finlandia, chociaż przeważnie zwracałam się do niej bardziej pieszczotliwie: Finka, Fineczka, Finusia... Zazwyczaj eksponowała swoje cechy anielskie, ale zdarzało się jej rozrabiać i wtedy otrzymywała przydomek Śfinka. Teraz nawet tych najzłośliwszych kocich psot mi brakuje. Napoleon przytula się do mnie mocno i mruczy pocieszanki, lecz widać, że on też tęskni za swoją przyjaciółką. Nie wiem, kiedy uda mi się zacerować tą dziurę w sercu.