Zamek w Pieskowej Skale

Nocny wyjazd do Pieskowej Skały zaplanowałam na 19 lipca jako jedną z atrakcji dla moich gości. Jednak podróż polskimi drogami okazała się dla nich tak męcząca, że większość wybrała wypoczynek w domowym zaciszu. Jedynie Ania, Krzysiek i Rafał skusili się na audiowizualną przygodę. Na miejscu mogłam spotkać się także z mieszkającą u podnóża zamku Anią oraz z jej rozkoszną bratanicą Olą. 

Program wydarzenia, zorganizowanego przez Muzeum Zamek w Pieskowej Skale, czyli Oddział Zamku Królewskiego na Wawelu, we współpracy ze Stowarzyszeniem Lokalna Grupa Działania "Jurajska Kraina", zapowiadał się wyjątkowo interesująco. Na zewnętrznym dziedzińcu zaserwowano piękny koncert zatytułowany "Nikt tylko Ty". Polskie i francuskie piosenki zaśpiewała Paulina Kujawska. Wokalistce towarzyszyli: Tomasz Drabina grający na akordeonie, Michał Braszak - na kontrabasie oraz Gertruda Szymańska - na instrumentach perkusyjnych. Słuchając muzyki mogliśmy podziwiać piękno zamkowej architektury. Szczególnie urzekły nas idealnie wypielęgnowane ogrody.

Po koncercie przyszedł czas na zwiedzanie. Zainteresowanie było ogromne i tłum zgromadził się przy bramie prowadzącej na dziedziniec wewnętrzny. Udało nam się dołączyć dopiero do przedostatniej grupy. Jednak warto było czekać w kolejce. Naszym przewodnikiem po stylowych przemianach w dziejach sztuki europejskiej został Olgierd Mikołajski, autor koncepcji wystawy "Historia Pieskowej Skały", który w swoje opowieści wplatał fascynujące anegdoty i pieskoskalskie legendy. 

Ekspozycja przypomina przewracanie kart w albumie historii sztuki. Każdą komnatę poświęcono innej epoce. Zwiedzanie rozpoczęliśmy od sali, w której zebrano dzieła sztuki średniowiecznej, takie jak kolekcja gotyckich rzeźb pochodzących z nastaw ołtarzowych. Następnie przenieśliśmy się w wiek XVI, gdzie pośród innych renesansowych zabytków na ścianach wyróżniały się wielkie gobeliny, a uwagę przykuwała również kolekcja włoskiej majoliki. Trzecie pomieszczenie zawierało obiekty pochodzące z XVII wieku, takie jak: zbiór obrazów szkoły holenderskiej, czy bogato intarsjowane i inkrustowane sepety włoskie i niemieckie. Czwarta komnata prezentowała sztukę późnego baroku z końca XVII i początku XVIII stulecia, między innymi paradne łoże francuskie haftowane srebrną nicią. 

Dzieła z okresu regencji zebrano w piątym pomieszczeniu, a największe wrażenie wywarł na mnie niemiecki, bogato, choć bez przesytu, zdobiony kredens. W szóstej sali, poświęconej sztuce rokokowej, podziwialiśmy meble zachwycając się lekkością ich formy i asymetrią ornamentów. Klasycyzm przedstawiono w siódmej komnacie, wydzielając w przestrzeni trzy grupy eksponatów: wczesnoklasycznych, empirowych oraz w stylu biedermeier. Meble i obrazy z połowy XIX wieku, a więc przykłady romantyzmu i realizmu, zgromadzono w ósmej sali. 

Dziewiąte wrota poprowadziły nas wprost do historyzmu, gdzie zgromadzono między innymi wiele pamiątek o znaczeniu patriotycznym. Moją uwagę przykuła tutaj jednak chińszczyzna, rzadko posiadająca współcześnie znamiona dzieła sztuki. Dziesiąty pokój składał hołd sztuce secesji, prezentując na przykład piękny komplet mebli salonowych w stylu art nouveau. Ostatnia, jedenasta sala koncentrowała się na okresie dwudziestolecia międzywojennego i można było zaobserwować tam bardzo charakterystyczne dla tego okresu dążenie do łączenia modernizmu ze sztuką ludową. Poniżej kilka moich fotografii ze spaceru po europejskiej historii sztuki.