Rozsypana

wrzucam kostki czasu 

do kruchej porcelany
wypełnionej samotnością

machinalnie mieszam
w wywarze z czarnych myśli

srebrną nadziei łyżeczką

dokładnie rozpuszczam 

puste kalorie minut 
w których nie ma przy mnie Ciebie

lśnią w blasku księżyca
miliony rozsypanych
kryształków mojej psychiki