Skradzione wakacje

W tym roku moje wakacje zostały odgórnie odwołane. Dwa miesiące gloryfikacji słońca niepostrzeżenie przemknęły supertajnym tunelem, przed wejściem do którego medyczne i biurokratyczne potwory postawiły przede mną niepokonywalny mur. Węzły chirurgicznego zniewolenia zostały rozsupłane i obyło się szczęśliwie bez ich złośliwości. Nadal jednak potykam się o niepotrzebną makulaturę i doktoryzuję się w kuchennej łacinie na samą myśl o krakowskich urzędach. 

Zanim przeminie czas wyjątkowo niehigienicznej dla mojego zdrowia psychicznego prohibicji na upajanie się kąpielami w wodospadach Heliosa, mogę jedynie wybierać się na nostalgiczne przejażdżki wehikułem czasu po mapach mojej pamięci. Idealną dla mnie krainą idyllicznej szczęśliwości są miejsca, gdzie autonomicznie królują upały, a na plażach bogate złoża muszelek pozwalają na ich nieustanną eksplorację pomiędzy horyzontami. Jedynym ograniczeniem w tym zbieractwie, są lotniskowe ograniczenia mojego bagażu. Na morskim czy oceanicznym wybrzeżu zamieniam się w małe dziecko zaczarowane artyzmem natury. Szukam tych skorup idealnych, które moje wyobraźnia może później moimi rękami zamienić w biżuterię lub dekoracyjne drobiazgi.

W ubiegłym roku wybrałam się na podbój Portugalii. Oczywiście, zwiedzałam, poznawałam tubylcze zwyczaje, a nawet przypadkowo natrafiłam na festiwal rękodzieła. O wrażeniach z podróży opowiem przy innej okazji. Ten post poświęcam mojemu robótkowaniu, gdyż Basia słusznie zwróciła mi uwagę, że za mało pokazuję moich prac. A zatem zapraszam do rzucenia okiem na to, co z portugalskich muszelek uplotłam. Jeszcze jeden naszyjnik z tej serii udostępniłam już wcześniej, przy okazji prezentowania zawartości blogowych wymianek. Dwie fotki na hotelowym prześcieradle przedstawiają prezenty wykonane na zamówienie poznanych podczas wyjazdu koleżanek. A na koniec dorzucam mój pomysł na wykorzystanie urwanych uszu z dziecięcych wiaderek, czyli makramowe naszyjniki-obroże.