Spacer po lesie

Czasami człowiek się potyka. O zwyczajną podłość ludzką, zawiść, mściwość, nienawiść, zakłamanie, małostkowość. Zupełnie tych cech nie potrafię zrozumieć. Zapewne dlatego, że każdy patrzy na innych przez pryzmat własnego szkieletu psychicznego. A może dlatego, że moje życiowe ścieżki krzyżują się zwykle z dobrymi duszami i nie jestem przyzwyczajona do konfrontacji ze złośliwymi trollami? I przychodzi nagle taka chwila, że ma się nieposkromioną ochotę porzucić wszystko i uciec gdzieś w nieznane, jak najdalej. Chociaż na kilka minut zaszyć się w zdziczałej głuszy poza wszelkimi schematami, bez tych złych spojrzeń ciskających gromami nieuzasadnionej wrogości, zanurkować w odmęty ciszy i błogiego spokoju.

Zaczarowana jestem pięknem przyrody. Nawet złamana wiatrem gałąź jawi się jako najpiękniejsze dzieło sztuki. Natura jest wirtuozem, niedościgłym w swych umiejętnościach. Zapraszam na krótki spacer po urokliwym zakamarku, choć w fotografiach, niestety, nie można zamknąć radosnego śpiewu ptaków i tajemniczego szelestu liści, zapachu dzikich roślin, smaku leśnego powietrza, delikatnego dotyku traw i mchu oraz tej niesamowitej, baśniowej atmosfery niczym nieskrępowanej wolności.