Lamia

Lamia, w baskijskich wierzeniach,

Mieszkała na skraju lasu,

Słuchając szumu strumienia.

Niestety, tylko do czasu.

Oprócz złotego grzebienia

Niczego więcej nie miała.

I nie nosiła odzienia,

Bo chłodu nie odczuwała.

Trwała tak w tej melancholii,

Gdy ją ujrzał wieśniak młody

I zapragnął ją zniewolić

Pod wrażeniem jej urody.

Chociaż płetwy rybie miała,

Wyglądała zjawiskowo.

Chłop tak pragnął tego ciała, 

Że ją schwytał obcesowo.

Zamknął ją w izbie z alkową,

chociaż nie była człowiekiem,

I traktował jak królową:

Karmił chlebem, poił mlekiem.

Zasłaniała usta w złości,

Bunt milczeniem podkreślała.

Zamiast uciec ku wolności,

Długie włosy wciąż czesała.

Bywa, że w związkach niektórych

Milkną małżonki czasami.

Fochy są zewem natury,

bowiem każda ma coś z Lamii.

Wszystkie bajki morał mają

I ja dla was mam przesłanie:

Ciche dni wiecznie nie trwają,

Weźcie je na przeczekanie!