Zagadkowa zabawa - pytanie 7

Wybiła godzina zadania Wam siódmej zagadki. Do zabawy można dołączyć w każdej chwili. Nowicjuszy odsyłam do regulaminu. W sierpniu przygotuję ranking półfinałowy, ale, oczywiście, końcowa punktacja może okazać się całkowicie inna. Podam również poprawne odpowiedzi do pierwszych sześciu pytań.

Na Wasze odpowiedzi czekam w komentarzach pod tym postem do 31 sierpnia 2016 r. do godziny 23:59.

Oko ludzkie inaczej postrzega rzeczywistość niż aparat fotograficzny. Podczas wieczornego spaceru po Przemyślu zobaczyłam coś, co zupełnie nie pasuje do miejskiej przestrzeni. I właśnie tego dotyczyć będzie pierwsze pytanie. Drugie związane będzie z samym miastem.

Pytanie nr 1:

Co chciałam uchwycić na zdjęciu?

Pytanie nr 2:

Jakie rozproszone zabytkowe obiekty historycznie łączą Przemyśl z Krakowem?

Na łące

W niedzielę czarne chmury zawiesiły się nad słowackimi szczytami, więc wędrówkę zamieniliśmy na piknik na trawie. Koniczyna spojrzała na mnie prowokacyjnie. Podobno pewnych umiejętności nabytych w dzieciństwie nigdy się nie zapomina. Szybko wyplotłam sobie wianuszek.

Fot. Piotr Jantos

Chłopcy już się przyzwyczaili, że daleko mi do powagi. Wianek posłużył do aranżacji scenek rodzajowych. Niestety, zdjęć Maćka w wianku nie mogę pokazać, bo obawiam się, że byłaby to moja ostatnia wycieczka w tym fantastycznym towarzystwie. Piotrek nie odważył się przymierzyć, jednak dzielnie asystował w próbach uchwycenia wianka w locie.

Radośnie w stronę Smutnej Doliny

Zazwyczaj jestem twardzielem, ale podczas tej wyprawy chłopcom naprawdę udało się mnie zmęczyć. Dziewięć godzin wspinaczki zmieniło moje nogi w galaretę. Początek niebieskiego szlaku miał smak jagodowy. Piotrek i Maciek nie mogli oderwać się od krzaczków. Nie skusiłam się na dzikie frykasy wyłącznie z pobudek estetycznych. Na fotografiach wolę mieć białe zęby, a nie fioletowe, pomimo mojej ogromnej słabości do tego koloru.

Fot. Piotr Jantos

Zmęczenie miało oczywiście wymiar jedynie fizyczny. Akumulatory mojej psychiki najszybciej ładują się w kontakcie z naturą. W dolinę zeszliśmy przed Smutną Przełęczą. Nie wiem, czemu Słowacy tak posępnie nazwali okoliczne części Tatr Wysokich - smutne lub płaczliwe. Dla mnie wszystkie były radosne.

Brestová nad skanzenom

Następnego dnia planowaliśmy się pomoczyć w basenach, ale ilość samochodów na parkingu jednoznacznie wskazywała, że wewnątrz jest więcej ciał niż wody. Zamieniliśmy termy na spacer po lesie i objadanie się smażonym serem w gospodzie w Brestovej.

Fot. Piotr Jantos

Prawdziwa zabawa zaczęła się, kiedy znalazłam ogromny drewniany młot. Oczywiście był to tylko kawałek ściętego drzewa, ale od czego jest moja fantazja?

Štrbské Pleso

Uwielbiam górskie wycieczki z Piotrkiem i Maćkiem. Są znakomitymi organizatorami i nawet spontaniczne wyprawy przygotowane są perfekcyjnie. Pierwszym punktem podboju Wysokich Tatr na Słowacji było Štrbské Pleso, czyli Szczyrbskie Jezioro. Ruszyliśmy w górę leśną ścieżką w Dolinie Młynickiej. Powyżej Wodospadu Skok zmieniła się sceneria i pora roku. W skalistym krajobrazie czekał na nas śnieg i lód.

Fot. Piotr Jantos

Zapraszam do obejrzenia moich wrażeń z tej niesamowitej wędrówki. Pewnie ponosi mnie wyobraźnia, ale na ostatnim zamarzniętym stawie widzę rysunek kota.