Turniej w Myślenicach

W petankę zagrałam o wiele wcześniej niż się spodziewałam. Nie był to oczywiście mądry pomysł, gdyż niesprawność mojej prawicy powinna nakłonić mnie do objęcia jej ścisłą ochroną gatunkową, ale przecież słynę z nietrafionych wyborów i przyzwyczajona jestem do ponoszenia konsekwencji niereformowalnego kierowania się emocjami zamiast rozumem. Wypełniłam zatem swoją amatorszczyzną drużynowy wakat.

Mimo kiszącej się pogody w dniu 1 maja do Myślenic przybyła z rozmaitych zakątków Polski silna brygada wielbicieli gry w bule, plasujących się w najróżniejszych punktach na wykresach wieku, doświadczenia i umiejętności. Szczęśliwie, jednak deszcz zrezygnował z udziału. W zawodach wystartowały 24 dwuosobowe drużyny, więc nie było z nami chyba tragicznie, skoro w gronie profesjonalistów uplasowaliśmy się na dwudziestej pozycji. Wbrew pokoleniowym i warsztatowym różnicom, na turnieju panowała niesamowicie serdeczna atmosfera. Właśnie ten rodzinny wymiar imprezy podobał mi się najbardziej.

A teraz otulam się bólem w oczekiwaniu na przyszłotygodniowe wyniki badań, które zapewne zapoczątkują kolejny maraton po labiryncie polskiej służby zdrowia. Prawa ręka jest dla mnie bezcenna, więc muszę o nią zawalczyć.