Wernisaż wystawy Olgi Ząbroń

Wieczorem 20 czerwca 2013 r. w Arsene Galeria Wiatrak, przy ulicy Łobzowskiej 6, miało miejsce otwarcie indywidualnej wystawy malarstwa Olgi Ząbroń. Na siedem dni na galeryjnych ścianach zawisło pięć olejnych płócien, pozbawionych tytułów, podobnie jak nazwa tej enigmatycznej wystawy. Jeden z tych obrazów miałam okazję obejrzeć wcześniej podczas prezentacji tegorocznych dokonań studentów i doktorantów krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych.

Z Olgą Ząbroń

Otwarcia wystawy dokonał Konrad Kuźniewski z Katedry Przestrzeni i Barwy ASP. Galeria zajmuje tylko jedno maleńkie pomieszczenie, więc goście wypełnili chodnik przed budynkiem. 

Olga podążyła w kierunku abstrakcji. W toczącej się na płótnach grze kształtów i ostrości, w dominacji niedopowiedzeń, dostrzegam wewnętrzny niepokój, w pozornie niewinnych kreskach entalpia i entropia prowadzą ze sobą bitwę. A jednak trudno mi sklasyfikować przesłanie wystawy. Młoda artystka tworzy wokół siebie aurę tajemniczości, niewidzialny mur chroniący intymną sferę jej własnych odczuć i lęków. Zamiast podać gotową instrukcję do odczytania wymalowanych pędzlem treści, zmusza odbiorców do poszukiwania własnych interpretacji. Zdradziła jedynie, że interesuje ją to, co niewidoczne, niejednoznaczne, nieprzedstawialne, a najważniejsza jest dla niej siła i energia obrazu. A zatem zachęcam do chwili refleksji nad obrazami.

Męskie (i pozbawione mojej artystycznej maniery) spojrzenie na sztukę Olgi przedstawił Rafał na swoim blogu. A na zakończenie do wspólnego zdjęcia namówiłam Kalinę, dumną mamę młodej malarki, dbającą podczas wernisażu, aby goście nie zasłabli z pragnienia w ten upalny wieczór.