Być Kobietą - wyzwanie szóste

Czas płynie zaskakująco szybko i już po raz szósty spotykamy się w wąskim gronie dziewczyn zaangażowanych w wyzwania tafcika. Tym razem tematem przewodnim tygodnia był spacer w poszukiwaniu wiosny. Piesze wędrówki to mój najulubieńszy sposób przemieszczania się. Komunikacja publiczna, szczególnie ta krakowska, brudna, zatłoczona i przepocona, jest dla mnie wręcz odpychająca i stanowi wyjątkowo niemiłą ostateczność. Z samochodu korzystam jedynie na dłuższych dystansach lub podczas większych zakupów. Na motocykl wciąż nie mam prawka, więc mogę służyć swoją osobą tylko jako plecaczek. Roweru, po przykrych doświadczeniach kiedy to egzemplarz wielce dla mnie sentymentalny przykleił się do lepkich rąk jakiejś szumowiny, używam sporadycznie i jedynie rekreacyjnie.

I chociaż mam siedmiomilowe buty, nie umiem jednak chodzić tak po prostu, bez żadnego celu, dla samej istoty stawiania kolejnych kroków. Zawsze wymyślam sobie jakieś mniej lub bardziej poważne miejsce, do którego zmierzam. Ale bez względu na to, czy mam do załatwienia sprawę służbową, czy moje wyjście ma charakter zdecydowanie towarzyski, odległość między punktem A a punktem B jest czasem wyłącznie dla mnie. Często po drodze porządkuję własne myśli, układam wierszyki, opowiadania lub teksty piosenek, szukam pomysłów, obserwuję ludzi, przyglądam się budynkom, podglądam przyrodę. A jeśli coś szczególnie mnie zainteresuje, wyciągam zza pazuchy aparat fotograficzny.

Słońce nieśmiało zajrzało w końcu do Krakowa, ale nie zdążyło rozchylić pąków na drzewach i krzewach ani rozsunąć ziemi tak, aby zielone kiełki mogły zacząć swobodnie piąć się w górę. Codziennie bezskutecznie szukałam odcisków palców wiosny. Ale jedyne, co znalazłam, to dowód istnienia kreta modyfikowanego genetycznie, bo przecież zwykły krecik takiego wielkiego kopca by nie usypał.