Perlica zwyczajna

Dla typowego mieszczucha wszystkie zwierzęta gospodarskie mają w sobie coś z egzotyki. Do tej pory okrągłe kury w kropki oglądałam tylko na fotografiach. Perliczki pochodzą z Afryki i nie są szczególnie popularnym ptakiem hodowlanym, bo nie każdy jest koneserem dzikich wrzasków za oknem. Rzeczywiście, stado było wielce hałaśliwe i nie wiem, czy tylko próbowały odgonić intruza (czyli mnie), czy raczej były to standardowe koncerty. Wokal nie wzbudza zachwytu. Zdecydowanie wolę słuchać rocka i bardziej harmonijnej linii melodycznej.

Moje pierwsze pytanie wywołało konsternację:

- Jakie mają imiona?

- Przecież to jest... jedzenie... - odpowiedział zaskoczony Wojtek.

Cóż, jako wegetarianka, nie potrafię połączyć w ciągu wyobrażeniowym żadnego ruszającego się stworzenia z usmażonym kawałkiem leżącym na talerzu. 

Mój umysł naukowca skoncentrował się na próbie rozpoznania płci u wszystkich pięciu osobników. Perliczka prowadzi typowy dla kuraków naziemny tryb życia. Jest wytrwałym i zwinnym biegaczem. Potrafi przebiec do 5 km dziennie. Takich dystansów nie musiałam pokonywać, ale tylko dzięki wykorzystaniu największego zooma udało mi się uchwycić pewne detale. Dymorfizm płciowy jest słabo zaznaczony, więc jeśli jakiś perliczkowy specjalista przypadkowo zajrzy na mojego bloga, będę zobowiązana za wszelkie informacje, które pozwolą zweryfikować wyniki amatorskiej analizy. Samiec posiada większą głowę, a hełm, znajdujący się na jej czubku, jest ciemniejszy, szerszy i mocniej pochyla się ku tyłowi. Dzwonki i czerwona woskówka na dziobie otaczająca nozdrza powinny być większe i wyraźniejsze. Zatem w powyższym zestawieniu po lewej stronie zidentyfikowałam chłopca, a po prawej dziewczynkę.

Perlica zwyczajna (Numida meleagris) nazywana jest potocznie perliczką lub perlicą dziką. Moja Mama wspomina, że w czasach jej dzieciństwa ptak był dość powszechnie hodowany w okolicach Sandomierza i nazywano go tam afrykanką. Po raz pierwszy został opisany w literaturze naukowej w 1758 r. przez szwedzkiego zoologa Karola Linneusza. Najstarsze wzmianki o perliczkach przedstawiają starożytne freski egipskie z czasów V Dynastii Faraonów, datowane na ok. 2400 lat p.n.e. i zdobiące ściany piramidy Unisa w Sakkarze. Ponad 400 lat p.n.e. czczono perliczki w kulturze starożytnych Fenicjan i Greków. Na jednej z wysp Morza Egejskiego podgatunek Numida meleagris sabyi uznawano za ptaka świętego. Również w innych częściach Grecji perliczki były powiązane z bóstwami i świątyniami: na ateńskim Akropolu były święte dla Artemidy, natomiast w Tithorea (Phocis) składano je w ofierze dla Izydy. Spopularyzowany przez Sofoklesa mit głosił, że bursztyn powstał na krańcu Indii w legowiskach perliczek opłakujących śmierć Meleagra. Spotkało się to z ostrą krytyką ze strony Pliniusza: "Czyż można dziecko tak głupie znaleźć, któreby uwierzyło, że ptaki przez wieki płaczą tak wielkiemi łzami? Że ptaki z Grecyi, gdzie Meleager zginął, poszły płakać do Indyi? Lecz cóż? Czyż poeci nie prawią wiele innych bajecznych rzeczy?"