W pogoni za złudzeniami

Na świat patrzę inaczej niż normalni ludzie. Żyję w krainie własnej wyobraźni. Fotografuję intuicyjnie i brakuje mi profesjonalnego warsztatu. Umówiłam się z fachowcem, aby pomógł mi uchwycić to, co w mojej duszy gra.

Fot. Marcin Huet

Przygodę ze złudzeniami optycznymi zaczęliśmy od kieliszka. Zachowaliśmy abstynencję, bo w środku była zwykła woda. Oczywiście, moje kadry nie dorównują zdjęciom Marcina, ale zamierzam pilnie się uczyć i pewnego dnia zrozumiem, co to jest przysłona, jak się ustawia balans bieli i jak mierzy się czas naświetlania.

Łabędzie same w sobie są tak piękne, że nie potrzebują tworzenia dodatkowej iluzji.

A potem wskoczyliśmy do nowego samochodu Marcina i popędziliśmy w siną dal. Wpadliśmy w zakrzywienie czasoprzestrzeni i pojawiły się niesamowite anomalie pogodowe. Złapała nas tak potężna zamieć śnieżna, że nie wiadomo było, gdzie kończy się droga. Polonez dosłownie znikał pod białym puchem. Nagle słońce nas opuściło, porzuciliśmy więc nasz pojazd zatopiony w zaspach i do domu wróciłam tramwajem.

   

Romantyczna czarownica

Zupełnie zatraciłam poczucie czasu. Noce wymieszały się z dniami i zagubiłam się w rzeczywistości. Dopiero Piotrek przypomniał mi, że dzisiaj są Walentynki. Oderwałam się więc od pracy, szumnie zwanej naukową, i stworzyłam romantyczną czarownicę. 

Bazą figurki jest opakowanie po kulkowym dezodorancie. Kapelusz i pelerynę zrobiłam z filcu. Włosami podzieliłam się własnymi, stąd zapewne wzięła się taka rozczochrana fryzura. Miotła powstała z żywej wikliny, ale bardzo nie lubimy zimowej aury, więc gałązki natychmiast zakwitły filcowymi kwiatuszkami. Prawdziwa czarodziejka musi mieć czarnego kota. Wydaje się wyrośnięty jakiś, ale z pewnością jest magiczny. Życzę Wam ogromu miłości i słodkości w życiu.

PS: Wyniki i prawidłowe odpowiedzi w zagadkowej zabawie opublikuję po zakończeniu sesji.